| ΚΥΠΡΙΑΚΟ |

Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΠΛΕΟΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΜΑΣ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ

ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)

Υπάρχει μια αντίληψη την οποία και εγώ είχα υποστηρίξει με επιμονή για πολλά χρόνια: η πεποίθηση ότι μπορούμε να λύσουμε το Κυπριακό με τους Τουρκοκύπριους.

Ευκαιρίες υπήρξαν και με εξαίρεση την κωλοτούμπα του ΑΚΕΛ για το Σχέδιο Ανάν το 2004 η οποία ξέρουμε ότι είχε ξεκάθαρα και ευτελώς κομματικά κίνητρα, το δόγμα «το κόμμαν τζαι τα μμάθκια σας», ποτέ δεν θα μάθουμε τι ακριβώς πήγε στραβά για να ναυαγήσουν όλες αυτές οι προσπάθειες. Κάποιες πιο πιθανόν με δική μας υπαιτιότητα, τη δε τελευταία να καταλήγει στα βράχια λόγω της επιμονής της Άγκυρας, όπως έδειξαν μερικά χρόνια μετά τα πρακτικά των Ηνωμένων Εθνών, σε δύο σημεία τα οποία, ναι, εμείς δεν μπορούσαμε και δεν έπρεπε να αποδεχθούμε.

Είχαμε περάσει γενεές δεκατέσσερις τον Αναστασιάδη τότε, αν και ελλείψει στοιχείων ήταν λογικό. Τα ίδια δεδομένα είχαν και οι άλλοι, οι «απέναντι» ας τους πούμε, οι οποίοι το έκαναν είτε διότι πίστευαν τη θέση του Προεδρικού είτε διότι απλά θεωρούσαν ότι η λύση δεν ήταν καλή για τον τόπο ή τα συμφέροντά τους. Εμείς οφείλουμε αντί της δογματικής επιμονής, να στεκόμαστε μακράν του εγωισμού μας έστω κι αν τσαλακωνόμαστε.

Όσοι θεωρούν εαυτόν αυθεντίες, μπορούν βέβαια να συνεχίσουν, παρά τις επεξηγήσεις του Αντρέα Μαυρογιάννη και όλα τα άλλα.

Το πρόβλημα αυτής της αντίληψης είναι πως πλέον θυμίζει… τον Υπαρκτό Σοσιαλισμό. Με απαρχή μια ρομαντική μεν, βίαιη δε και ανόητη θεωρία ενός συμπλεγματικού Εβραίου της Γερμανίας ο οποίος βαφτίστηκε αργότερα Χριστιανός και κατόπιν έγινε άθεος, του Καρόλου Μαρξ και όλες τις υπόλοιπες ελλειμματικές ιδέες οι οποίες προστέθηκαν μετά το Πραξικόπημα των Μπολσεβίκων το 1917. Πραξικόπημα διότι ήταν κίνηση με ελάχιστη λαϊκή υποστήριξη η οποία βαφτίστηκε Οκτωβριανή Επανάσταση, όταν η μόνη επανάσταση που είχε γίνει ήταν η ανατροπή των Τσάρων τον Φεβρουάριο το 1917, με μαζική κινητοποίηση του λαού. Όχι από την παρέα των Πραξικοπηματιών του Λένιν, ο οποίος άλλωστε στην πραγματική επανάσταση ζούσε ακόμα στη Ελβετία, όχι στη Ρωσία.

Η αντίληψη ότι μπορούμε να λύσουμε ακόμα το Κυπριακό με τους Τουρκοκύπριους δεν είναι βέβαια βίαιη, είναι όμως εξίσου αποκολλημένη από την πραγματικότητα και ως τέτοια ειδικά σήμερα γίνεται επικίνδυνη.

Όσο αλλού για αλλού και στερούμενη ισορροπίας είναι η πεποίθηση των αμετανόητων του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, ότι οι χρεοκοπημένες ολοκληρωτικές ανοησίες τους οι οποίες οδήγησαν, πριν να καταρρεύσουν από μόνες τους, δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους στο θάνατο και εκατοντάδες εκατομμύρια στη δυστυχία, στα χέρια παραφρόνων δικτατόρων, άλλο τόσο είναι το να νομίζει κανείς σήμερα ότι αν βγει ο Ερχουρμάν στις «Προεδρικές» του Οκτωβρίου, μπορούμε να λύσουμε το Κυπριακό. Με τους Τουρκοκύπριους οι οποίοι πλέον είναι μειονότητα.

Όταν, η Τουρκία προβάλλει τον επεκτατισμό της στη Μέση Ανατολή, γκριζάρει το μισό Αιγαίο με τη Γαλάζια Πατρίδα και διεκδικεί την Κυπριακή ΑΟΖ. Οι επιλογές μας είναι μόνο δύο: Είτε θα συνεχίσουμε να κρατούμε τη γραμμή της Δύσης, της ΕΕ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ και να προσπαθούμε να γίνουμε, γιατί έτσι πάει όσο πιο σημαντικοί γίνεται για τη δική μας προστασία, είτε απλά θα μπούμε σε μια τέτοια διαδικασία πιστεύοντας ότι ο Ερχουμάν, ακόμα κι αν θέλει, θα επιβάλει το παραμικρό στην Άγκυρα. Και θα τα υπογράψουμε από μόνοι μας.

Διότι όποιος νομίζει ότι η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία είναι ακόμα στο τραπέζι ή ότι οι κυριαρχικές ισότητες και όλα τα υπόλοιπα παραπέμπουν σε ΔΔΟ, ή έστω την όποια ομοσπονδία, μάλλον πέρασαν σε κλινικό στάδιο.

Η υστερία με το Ισραήλ το τελευταίο διάστημα, με τη χρήση των χρήσιμων ηλιθίων δεν έχει να κάνει με τη Γάζα. Έχει να κάνει ακριβώς με αυτό το κρίσιμο γεωπολιτικό παιγνίδι που παίζεται. Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Δύο είναι. Στο υπαρκτό, όχι το παράλληλο σύμπαν. Αυτές που λέγαμε.

Όταν ακούει κανείς τον Ερχουρμάν πριν καν εκλεγεί, να λέει όσα λέει ο Τατάρ επί της ουσίας διότι η ουσία, επιμένω, δεν είναι το Κυπριακό των διαπραγματεύσεων αλλά το ευρύτερο παιγνίδι, όταν τον ακούει κάνει να κάνει υποδείξεις για τις σχέσεις μας με το Ισραήλ, το οποίο μας έχει θωρακίσει – και τον εαυτό του μαζί σίγουρα – από τα drones και τους πυραύλους της Άγκυρας, εξού και οι απειλές των Τούρκων, και όταν σκέφτεται ότι αυτό είναι περιβάλλον χάνει, κάτι, στην όλη προσέγγιση.

Η θέση μου για τη Γάζα είναι γνωστή, την έγραψα αμέτρητες φορές και με αφορμή και όσα συνέβαιναν χρόνια πριν από την 7η Οκτωβρίου. Ξανά, δεν υπάρχουν αποδείξεις ακόμα ότι συντελείται γενοκτονία και στα πρόσφατα «πορίσματα» πολιτικά χρωματισμένων «ειδικών» του ΟΗΕ και διάφορων ΜΚΟ οι οποίες εμφανίζονται ως μελετητές γενοκτονιών, υπάρχουν απαντήσεις από αντίστοιχα Σώματα τα οποία κατήγγειλαν ότι αυτές οι «γνωματεύσεις», οι εξ αποστάσεως έχουν πολιτική χροιά και είναι πολιτικά υποκινούμενες. Και έτσι είναι. Το Καταρινό χρήμα είναι αστείρευτο.

Όπως σε κάθε πόλεμο είμαι βέβαιος ότι έγιναν εγκλήματα. Ότι υπήρξαν ακραίοι οι οποίοι σκότωσαν αμάχους, όπως παντού συμβαίνει. Όμως εάν το Ισραήλ με τη δύναμη που διαθέτει ήθελε να διαπράξει γενοκτονία σε μια έκταση 365 τετραγωνικών χιλιομέτρων (το 1/4 της επαρχίας Λάρνακας!) δεν θα συνέχιζε δύο χρόνια μετά. Σε ένα μήνα θα είχε τελειώσει. Ούτε θα έριχνε φυλλάδια για εκκένωση των περιοχών πριν μπει ο IDF, ούτε μηνύματα στα κινητά των κατοίκων, ούτε θα τους άφηνε να φύγουν.

Το θέμα δεν είναι η Γάζα. Η αλήθεια θα φανεί μετά τον Πόλεμο. Εδώ θα είμαστε. Το θέμα είναι πού οδεύουμε εμείς σ’ αυτό το νέο περιβάλλον.

Είναι εάν θα συνεχίσουμε να είμαστε εκεί που πρέπει, στη Δύση, με τους συμμάχους μας, κριτικοί και επικριτικοί όπου πρέπει, με καλές σχέσεις με όλα τα κράτη της περιοχής ή εάν θα κάνουμε το σάλτο μορτάλε, πρώτα εγκαταλείποντας αυτή την πορεία, μετά επιτρέποντας στους δογματικούς οι οποίοι δοκιμάστηκαν και όχι απλά απέτυχαν αλλά μας κατέστρεψαν κιόλας να μας πουλούν επιλεκτική ηθική και κάνουν και μαθήματα. Και από εκεί γινόμενοι ρομαντικοί αυτόχειρες.

Να κάνουμε λύση «με τους Τουρκοκύπριους» και τον Ερχουρμάν ο οποίος φυσικά θα είναι πιο διαλλακτικός, και μάλλον αυθεντικά είναι, λησμονώντας ότι τίποτα δεν σημαίνει πια ο όποιος Ερχουρμάν ο οποίος βολεύει την Άγκυρα για ξεκολλήσει από την ακρότητα του Τατάρ, διότι αυτή η ακρότητα έδωσε ότι μπορούσε να δώσει και, τώρα, η Άγκυρα έχει ανάγκη τη Δύση και την Ευρώπη και πρέπει να εμφανίζεται καλή. Γάντι ο Ερχουρμάν.

Αλήθεια πώς θα έμοιαζε σήμερα σε ένα κοινό κράτος η εξωτερική μας πολιτική και τι περιθώρια θα είχε όχι να σταθεί απέναντι αλλά να αποστασιοποιηθεί έστω από εκείνην της Άγκυρας, του Τατάρ, του Ερχουρμάν και των εδώ χρήσιμων ηλιθίων που οδηγούν τα πράγματα στα άκρα και στο γήπεδο του Ερντογάν αλλά και της υπόλοιπης ισλαμικής αδελφότητας, μπας και βγει το κόμμα από τον αναπνευστήρα, κι ας καεί ο τόπος; Αυτό θέλουμε;

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 26.09.2025

Πηγή: Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΠΛΕΟΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΜΑΣ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ

image_printPrint
Share:
ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ | OFFSITE
Ο Κώστας Κωνσταντίνου γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και, από τότε που επέστρεψε στην Κύπρο, εργάζεται ως δημοσιογράφος και αρθρογράφος σε εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνο και περιοδικά. Αυτή την περίοδο συνεργάζεται με την Offsite.com.cy ενώ παράλληλα είναι ο ανταποκριτής στην Κύπρο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης (ΕΡΤ) αλλά και των αθηναϊκών εφημερίδων ΤΑ ΝΕΑ και Το Βήμα όπως και του αγγλόγλωσσου ιστότοπου tovima.com στην Κύπρο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ