ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Η σκέψη και μόνο ότι από το φθινόπωρο θα μπούμε σε μια πρώιμη προεκλογική περίοδο η οποία, με διακυμάνσεις έστω, θα τραβήξει μέχρι το 2028, είναι πραγματικά εφιαλτική.
Η δε συνειδητοποίηση του πώς θα μοιάζει αυτή η διετία είναι πολύ χειρότερη.
Τα φιντάνια του λαϊκισμού, οι νεοφανείς και μη σειρήνες των ψεκασμένων με πρώτο βέβαια τον μοναδικό άνθρωπο σε δημοκρατική χώρα ο οποίος παύθηκε με μια ανατριχιαστική τεκμηρίωση από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας και μετατράπηκε μέσα σε ένα… Σαββατόβραδο, καθόλου ευχάριστο δυστυχώς για το μέλλον μας, σε λαϊκό ήρωα και σε Ρομπέν τον Πελλών, είναι το σίγουρα φρούτο της εποχής.
Όπως και παγκοσμίως το είδος απευθύνεται ένα κοινό, στη χώρα μας καθόλου μικρό αλλά, αν σας παρηγορεί και δεν το προσέξατε που δεν το νομίζω υπάρχει και σε χώρες σοβαρές όσο κι αν αυτό δεν μας βοηθά πέραν της παρηγοριάς, έχει λοιπόν ένα κοινό σημαντικό το οποίο, ωστόσο, είναι απείρως μικρότερο του χώρου που καταλαμβάνει στη δημόσια σφαίρα φωνάζοντας. Χώρου τον οποίο παραχώρησαν και παραχωρούν οι κατ’ εμέ πλέον προβληματικοί των πολιτών: εκείνοι που σιωπούν.
Για να μην παρεξηγηθώ: εάν κάποιος συνειδητά λέει «δεν με κόφτει» και δέχεται αδιαμαρτύρητα τα όσα τον βρίσκουν, fair enough. Εμένα όμως, υποθέτω και εσάς, δεν μου έτυχε να γνωρίσω ούτε έναν τέτοιο/α μέχρι σήμερα. Δεν μας κόφτει όμως είμαστε και πρώτοι στα παράπονα.
Ξέρω πολλούς που δεν ασχολήθηκαν να ψηφίσουν και είναι μονίμως με τα αναθέματα στο στόμα για το πόσο φτανός λαός είμαστε – δεν αντιλέγω, αντιθέτως νομίζω ότι είμαστε πολύ πιο φτανοί από όσο νομίζουμε απλώς πάντα θεωρούμε ότι εμείς προσωπικά είμαστε οι έξυπνοι – και, εάν μιλάμε για το τελευταίο διάστημα, οι συγκεκριμένοι ωρύονται μονίμως για τις «70 χιλιάδες», 71,333 για την ακρίβεια, οι οποίοι ψήφισαν τον Φειδία. Βρήκαμε το πρόβλημα. Όχι ότι δεν είναι βέβαια.
Δεν άκουσα κανέναν είτε από αυτούς είτε από άλλους να ψιθυρίζει έστω ότι άλλες 281,156 χιλιάδες ψηφοφόροι, ποσοστό 41.14% (!) δεν εμφανίστηκε καν, ενώ 25,371 τουτέστιν, το 6.31% πήγε και το έριξε λευκό. Μιλάμε για 306,527 άτομα (47.45% των εκλογέων) με τα έγκυρα (που καταμετρήθηκαν) να είναι 368.455.
«Διαμαρτυρία» (sic). Σηκώθηκε, πήγε και το έβαλε εκεί. Απαξιώ τύπου.
Πρόκειται για ένα είδος ελιτισμού περιορισμένης διανοίας ή προβληματικής προσωπικότητας ενίοτε με χαρακτηριστικά ναρκισσιστικής διαταραχής. Εξού και συνήθως αυτά τα δύο είδη είναι τα πιο verbal μετεκλογικά, έτσι;
Δεν χρειάζεται καν να τους ρωτήσεις. Το λένε μόνοι τους!
– Είδες τα αποτελέσματα;
– Α εγώ εν επήα! / Α, εγώ έριψα λευκόν!
Το χειρότερο που μπορείς να τους κάνεις είναι να μην τους ρωτήσεις γιατί. Θα συνεχίσουν τη συζήτηση για να σου πουν το «εν με εκφράζει κανένας που τούτους» κ.λπ. Και πάλι το θέμα είναι ότι αυτό το σπουδαίο μυαλό, δεν το εκφράζει κανένας/καμία. Δεν έχει να κάνει με τον υποψήφιο, με αυτούς έχει να κάνει.
Και δεν θες να κακοχαρακτηριστείς για πέμπτη φορά την ίδια ημέρα και να τους πεις κάτι στο στιλ, «Σύνελθε μάνα μου. Πρώτον, ψηφίζεις για την κυπριακή Βουλή, για τους έξι (μας) του Ευρωκοινοβουλίου κ.λπ. Δεν είσαι στην Επιτροπή που θα κρίνει το τάδε φετινό Νόμπελ. Δεύτερον, εάν ήταν για το Νόμπελ, δεν θα ήσουν εσύ. Θκιάολε μαύρε…».
Όταν λοιπόν το μισό εκλογικό Σώμα δεν εμφανίζεται πολλαπλασιάζεται η ψήφος των πελλών, των ψεκασμένων, των γραφικών, του πελατολογίου αυτών που έλεγα πιο πάνω. Σκεφτείτε από τη δική σας εμπειρία: φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι, γείτονες που ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες των “mentally challenged”, όπως θαυμάσια τους περιγράφει η αυθεντική αγγλική. Σας έτυχε να σας πουν ότι δεν πήγαν να ψηφίσουν;
There you go!
Ακόμα μεγαλύτερο δε, είναι το πρόβλημα των ιδίων των κομμάτων τα οποία αρνούνται να αντιληφθούν ότι έκαναν τα πλείστα τον κύκλο τους και, είτε θα αλλάξουν και να μετεξελιχθούν – εννοώ σοβαρά όχι σαν το ΑΚΕΛ που έβαψε το κτήριο και που αντί να τους δίνει λίστες με τους ποιους θα ψηφίσουν για τα κομματικά όργανα απλώς τους τα λέει – είτε θα τα πάρει το ποτάμι.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι πως η έγνοια τους δεν είναι να παράξουν πολιτική, σοβαρή πολιτική, είναι να μαζέψουν τις τεράστιες διαρροές κάνοντας τι; Μιμούμενα τους γραφικούς και βάζοντας στη βιτρίνα ότι έχουν από το είδος αυτό στις κομματικές τους γραμμές.
Μου λέει και ένας φίλος της προάλλες που του το έλεγα: «Γιατί να το κάνουν; Ο Χριστοδουλίδης τι κατάλαβε; Τους λέει κάναμε αυτό κάναμε εκείνο και 44% αποδοχή έχει!». Του απάντησα πως αυτό που του διαφεύγει είναι πως πρώτον, ο σοβαρός κόσμος δεν εκδηλώνεται απλά παρακολουθεί και δεύτερον πως το να έχει φτάσει ένα πολιτικός χωρίς κόμμα στο 44% θετική/πολύ θετική γνώμη μάλλον το αντίθετο δείχνει.
Κοντολογίς, κύριε/κυρία του κόμματος, δεν θέλεις να φέρεις πίσω τους πελλούς. Θέλεις ΟΚ αλλά δεν γίνεται. Το στοίχημα είναι να φέρεις στην πίσω στην κάλπη τους νούσιμους με το υπερτροφικό «εγώ» ή όσους νομίζουν ότι είναι νούσιμοι αλλά δεν είναι εντελώς καμένες περιπτώσεις οι οποίες θέλουν να τους καλοπιάσεις να τους πεις το «ε, μα βέβαια συμφωνούμε απόλυτα», το «όντως, δεν το σκέφτηκα!» και τα διάφορα.
Ο Κυπραίος δεν θέλει να σε βλέπει να κλαίγεσαι. Θέλει να σε δει να πατάς γερά, να έχεις πυγμή και – τότε – να του δώσεις και σημασία. Δικός σου για πάντα.
Αντί να σκοτώνεσαι με τους άλλους στο κόμμα, κάνε την αυτοκριτική σου και υπενθύμιζε τους πόσο επικίνδυνοι είναι οι γραφικοί, όπως κι αν πλασάρονται. Αλλά, απαξιωτικά και επιθετικά. Εσύ έχεις να πάρεις τη χώρα μπροστά. Είσαι μια Dream Team. Τέτοιες… Ναι.
Δεν θα τους κερδίσεις με τους βάλεις το Δίπλαρο, σόρι Ευτύχη, αντιπρόεδρο ή να στέλνεις την Ελένη Σταύρου Σύρου, ξέρω ΄γω, στο Ευρωκοινοβούλιο. Στην Ευρώπη κι αν έχουν. Τι νομίζεις; Θα τους φοητσιάσεις;
Ενόσω λοιπόν η εικόνα είναι έτσι, σωτηρία καμία. Και τα βάσανά μας είναι ακόμα πίσω!
Υστερόγραφο: Σε μια χώρα η οποία φωνάζει για τη διαφθορά, δημοσκόποι οι οποίοι έχουν επαγγελματικά συμφέροντα ή και εργοδοτούνται από πολιτικούς, δεν είναι αυτονόητο να το δηλώνουν; Λέμε…
Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στις 18.07.2025
Πηγή: ΦΡΟΥΤΑ ΕΠΟΧΗΣ
