ENGLISH (İNGİLİZCE) ΕΛΛΗΝΙΚΑ (YUNANCA)
Hem çok yakınımızda, hem de çok uzakta. O tarafa bakmamayı öğrendik. Dünyamızın bir noktada bitmesine, ötesinde, mesafeli, bilinmez, şimdilerde nerdeyse bizlere yabancı bir şeyler olmasına alıştık. Olumlu veya olumsuz, beklenmeyen bir şey gerçekleşene kadar, o yöne bakıp dururuz. Eğer dağ karlarla kaplanırsa veya dağ yanarsa… Kontrol noktalarını aşan bazı şeyler var, mental olarak dikenli telleri kaldır ve bizi olmamız gereken yere götür.
On iki bin dönüm genişliğinde yeşil bir alan kül oldu. Bölge hakkında herhangi bir bilginiz yoksa, bu rakam size hiçbir şey ifade etmeyebilir. “Yapılaşmadan” nasibini almamış, doğal yeşilliklerle kaplı, muhteşem yerler. Kantara, Flamoudi, Ardana, Agios Andronikos, Agios Iakovos, Mantres, Akanthou ve Lefkoniko…Köylerimiz, yurdumuz.
74’te henüz küçük yaşta olanlarımız veya daha sonra doğup geçiş kapılarından geçmeyenler buranın manzarası hakkında bir fikri yoktur. Bizler, Beşparmakların, sadece ortasına kazınmış, gece yanıp sönen ve bize işgali hatırlatan Türk bayrağının bulunduğu, kurak ve sarp yüzünü görüyoruz. Ki bunu da artık normalmiş gibi kanıksadık. Ta ki bize tüm bunları hatırlatacak bir felaket gerçekleşene kadar.
Dağın diğer yüzü çok farklı. Orayı daha önceden bilmeyenler, zaman içinde geçiş kapılarından geçtiklerinde, her gün gördüğümüz dağın diğer yüzünde karşılaştıkları manzara karşısında şaşkınlık yaşadı. Birçok kişi adanın diğer tarafına geçmememiz gerektiğini, bunu yaparak oradaki rejimi desteklediğimizi ve işgali pekiştirdiğimizi söyledi… Ama bugün, ülkemizin, onu ilk kez gördüğümüz günkü gibi – sanki başka bir yere yolculuğa çıkmışız gibi – ne kadar güzel bir yer olduğunu biliyorduk (biliyoruz). Diğer yarımızın neye benzediğini öğrenebildik. Göçmenler, Türkler adanın en güzel yerlerini aldılar dediklerinde, bunun yaşadıkları acılardan dolayı olmadığı anlaşılıyor.
Birisi, “bırakın hepsi yansın, zaten artık oralar bizim değil, onlar da sefasını sürmesin” dedi. Bu sığ bir tepki oldu. Aynı, boşandıklarında eski eşlerine acı çektirsinler diye kendi çocuklarını öldüren bazı erkekler gibi. Ancak genel duygu ve düşünce bu yönde değil. Çoğumuz sanki kendi evi yanıyormuş gibi hissetti ancak yangını söndürmek için yardıma koşamadı, öyle müdahil olmadan uzaktan bakadurdu ve sorguladı: Yangını söndürmek için canla başla uğraşanlar, o yeri bizim kadar çok seviyor ve ellerinde geleni yapıyorlar mı? Bizim kadar umursuyorlar mı?
Kaynak: DÜNYAMIZ YANARKEN
