ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Συμμετέχω σε διαδηλώσεις εδώ και χρόνια – πάντα τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιοι άνθρωποι…
Υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που φαίνεται να είναι το μόνιμο προσωπικό των διαδηλώσεων…
Τους περισσότερους από αυτούς τους γνωρίζω πολύ καλά, τους υπόλοιπους τους ξέρω εξ όψεως.
Ταυτόχρονα, κάποια από τα μεγαλύτερα αδέρφια μας, οι τακτικοί επισκέπτες των διαδηλώσεων, απεβίωσαν – έτσι έχουμε γίνει πολύ λιγότεροι…
Συνολικά 32 οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων συνδικάτων, πολιτικών κομμάτων και άλλων μελών της κοινωνίας των πολιτών, διοργάνωσαν «διαδήλωση κατά της φτώχειας, της διαφθοράς, της αδικίας και της έλλειψης λύσεων».
Πορεύτηκαν από τα φανάρια του Ντερεμποϊού (Dereboyu) μέχρι το κοινοβούλιο και έκαναν ομιλίες μπροστά από το κοινοβούλιο.
Είχα ανησυχήσει πως περισσότεροι άνθρωποι από ό,τι συνήθως δεν θα συμμετείχαν σε αυτή τη διαδήλωση και δεν έκανα λάθος…
32 οργανώσεις υποστήριξαν τη δράση…
Σε μια δράση που υποστηρίζεται από τόσες πολλές οργανώσεις, θα έπρεπε να υπάρχει τέτοιο κύμα ανθρώπων που να μην χωράει στους δρόμους.
Είναι εύκολο να λέμε 32 οργανώσεις – παρόλο που πολλές οργανώσεις είναι επώνυμες, δεν έχουν τη δύναμη να βγάλουν τα μέλη τους στους δρόμους.
Οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες μαζεύτηκαν εκεί από ένα ή δύο πολιτικά κόμματα και ένα ή δύο συνδικάτα.
Χωρίς αυτούς, η διαμαρτυρία θα ήταν ακόμη πιο αδιάφορη.
Δικαίωσαν οι συμμετέχοντες τη διαδήλωση; Ναι, τα κατάφεραν – έκαναν σωστά τη δουλειά τους.
Ωστόσο, θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη συμμετοχή σε μια διαδήλωση που υποστηρίζεται από 32 οργανώσεις.
Ορισμένοι από τους διαδηλωτές δήλωσαν πως το χρονοδιάγραμμα ήταν λάθος, επισημαίνοντας ότι η διαδήλωση συνέπεσε με τη δίκη του İsias [Σημείωση του συντάκτη: νομική αγωγή που ασκείται από τις οικογένειες 35 Τουρκοκυπρίων, συμπεριλαμβανομένων 24 παιδιών από την Αμμόχωστο, που έχασαν τη ζωή τους όταν κατέρρευσε ένα ξενοδοχείο στο Adıyaman της Τουρκίας κατά τη διάρκεια του σεισμού της 6ης Φεβρουαρίου 2023] και ότι λίγες ημέρες αργότερα θα ακολουθούσε η εκδήλωση για την Πρωτομαγιά.
«Αυτή η διαδήλωση θα έπρεπε να είχε αναβληθεί και να είχε πραγματοποιηθεί κάποια άλλη στιγμή,» είπαν κάποιοι.
Τι θα γινόταν αν η διαδήλωση δεν συνέπιπτε με τη δίκη του İsias και δεν υπήρχε εκδήλωση για την Πρωτομαγιά λίγες ημέρες αργότερα; Θα είχε περισσότερο κόσμο;
Δεν νομίζω… Κατά τη γνώμη μου, τίποτα δεν θα άλλαζε…
Κάποιοι φίλοι υποστηρίζουν ότι οι διαδηλώσεις στους δρόμους πρέπει να σταματήσουν και ότι πρέπει να δοκιμαστούν άλλες μέθοδοι.
Ωστόσο, διαμαρτυρίες στους δρόμους υπάρχουν σε όλο τον κόσμο – ακόμη και στις πιο ανεπτυγμένες χώρες.
Όσο κι αν η τεχνολογία εξελίσσεται, όσο κι αν οι συνθήκες αλλάζουν, πάντα υπάρχει η δύναμη του δρόμου.
Αν γίνει σωστά, η έξοδος στους δρόμους αποφέρει ισχυρό αποτέλεσμα.
Εντούτοις, ορισμένοι άνθρωποι στη χώρα μας είναι πεπεισμένοι ότι οι διαμαρτυρίες στο δρόμο δεν είναι πλέον αποτελεσματικές.
Ήδη, υπάρχουν άνθρωποι που λένε: «Τι θα συμβεί αν διαδηλώσουν στους δρόμους; Τι θα αλλάξει αν γίνει διαδήλωση;»
Δεδομένου ότι έχουν υπάρξει πολλές αναποτελεσματικές διαδηλώσεις στη χώρα μας, η δύναμη των διαδηλώσεων γενικά αμφισβητείται – ο κόσμος πλέον δεν πιστεύει σε αυτές.
Φυσικά, υπάρχει ανάγκη για δράσεις μέσα από τις οποίες ο λαός μπορεί να εκφράσει την αντίδραση του προς τους κυβερνώντες, με δράσεις που έχουν πραγματικό νόημα και μέσα από τις οποίες μπορεί να παρατηρήσει τον αντίκτυπό τους.
Στην παρούσα κατάσταση, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα.
Ακόμη και μεταξύ εκείνων που συμμετέχουν τακτικά στις διαδηλώσεις, υπάρχουν και εκείνοι που πιστεύουν ότι τα πράγματα δεν θα αλλάξουν.
Ωστόσο, οι περισσότεροι από εκείνους που συμμετέχουν τακτικά στις διαμαρτυρίες βρίσκονται εκεί λόγω της κουλτούρας μέσα στην οποία μεγάλωσαν.
Ναι, υπάρχει μια γενιά που προέρχεται από μια κουλτούρα διαμαρτυρίας – δυστυχώς, οι περισσότεροι από αυτούς είναι μέσης ηλικίας και πάνω.
Δυστυχώς, η πλειονότητα εκείνων που δεν πιστεύουν στον ακτιβισμό είναι νέοι άνθρωποι.
Οι περισσότεροι νέοι πιστεύουν ότι «τίποτα δεν θα συμβεί σε αυτή τη χώρα» – πιστεύουν πως τέτοιες διαμαρτυρίες είναι χάσιμο χρόνου και προτιμούν να μεταναστεύσουν παρά να συμμετάσχουν σε διαδηλώσεις.
Λένε στους μεγαλύτερους: «Προσπαθήσατε τόσο σκληρά μέχρι σήμερα, αλλά τι έγινε τελικά;».
Φυσικά, έχουν κάποιο δίκιο, ειδικά όταν βλέπουν πώς είναι η ζωή σε χώρες που έχουν τον άνθρωπο στο επίκεντρο, ευημερούσες, σύγχρονες – όταν πιστεύουν ότι θα έχουν καλύτερη ζωή με τις ευκαιρίες εκεί, τείνουν να μεταναστεύουν, αλλά αν το κάνουν όλοι αυτό, τι θα συμβεί σε αυτή τη χώρα;
Πόσοι άνθρωποι έχουν απομείνει σε αυτή τη χώρα, ούτως ή άλλως; Αν συνεχιστεί η μετανάστευση των νέων μας, η κατάσταση θα χειροτερέψει.
Τι άλλο, λοιπόν; Υπάρχουν και εκείνοι που δεν συμμετέχουν στις διαδηλώσεις παρόλο που δεν είναι ευχαριστημένοι με τη ζωή τους, έτσι δεν είναι;
Είπα νωρίτερα ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που επωφελούνται κατά κάποιο τρόπο από την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων και δεν θέλουν να την διαταράξουν. Αυτοί είναι εκείνοι που δεν συμμετέχουν στις διαμαρτυρίες…
Θέλουν να υπάρχουν διαδηλώσεις, θέλουν να επιτευχθούν δικαιώματα μέσω αυτών των δράσεων, αλλά δεν πρέπει κανείς να τους δει εκεί.
Ω, δεν είναι ωραίο αυτό;
Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ότι δεν υπάρχει ευρεία συμμετοχή στις διαδηλώσεις – δεν γνωρίζουμε ή έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει κοινωνική αντίδραση γενικά.
Ναι, υπάρχει επιτακτική ανάγκη για τη ενημέρωση του κόσμου και την ανάπτυξη μιας κουλτούρας κοινωνικής αντίδρασης.
Ο λαός μας έχει καταστεί ανήμπορος να διεκδικήσει τα δικαιώματά του και αυτή η κατάσταση πρέπει να ξεπεραστεί γρήγορα.
Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους είναι πάντα καταδικασμένοι να είναι θύματα.
