ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Πριν από χρόνια, ενώ παρακολουθούσα τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην τηλεόραση με έναν φίλο μου, μου είπε: «Εμείς, οι Τουρκοκύπριοι, μάλλον δεν θα μπορέσουμε να λάβουμε μέρος σε κανένα διεθνές αθλητικό γεγονός. Ένα μέρος μας θα αισθάνεται πάντα άδειο, πάντα θα λαχταρούμε…».
Ξαφνικά έστρεψα την προσοχή μου από την τηλεόραση στον φίλο μου, κοίταξα το πρόσωπό του αλλά δεν είπα τίποτα…
Σκέφτηκα αυτό που είπε για μια στιγμή προτού πω «Έχεις δίκιο», ναι, το να μην μπορούμε να συμμετέχουμε σε διεθνείς αγώνες πάντα φαινόταν να αφήνει ένα μέρος μας κενό.
Είναι σαν να πεινάμε να γίνουμε μέρος του κόσμου, να διεθνοποιηθούμε…
Ο φίλος μου συνέχισε να μιλάει και είπε: «Ζηλεύω αυτούς τους αθλητές που αγκαλιάζουν τις σημαίες τους και χαίρονται».
Παρενέβηκα αμέσως: «Ποτέ δεν ήσουν ευαίσθητος για τις σημαίες, ήσουν ακόμη και κατά της επίδειξης σημαιών, τι συνέβη τώρα;» Ρώτησα…
Η συζήτηση άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα, ο φίλος μου συνέχισε:
«Δεν υπάρχει καμία σημαία που να μπορώ να διεκδικήσω, που να μπορώ να πω ότι είναι «δική μου». Ποια είναι πραγματικά η σημαία των Τουρκοκυπρίων; Σέβομαι την τουρκική σημαία, αλλά είναι πραγματικά η δική μας σημαία; Είναι η μη αναγνωρισμένη σημαία της μη αναγνωρισμένης ΤΔΒΚ; Είναι η σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας, το διαβατήριο της οποίας έχουμε, αλλά την οποία ούτε οι Ελληνοκύπριοι δεν μπορούν πραγματικά να αγκαλιάσουν, η σημαία μας; Νομίζω ότι δεν είναι καμία από αυτές… Επιπλέον, οι σημαίες έχουν κακομεταχειριστεί σε τέτοιο βαθμό στη χώρα μας -για να καλύψουν τόσες πολλές κακές, άσχημες και απατηλές πράξεις- που πολλοί άνθρωποι δεν είναι σε θέση να αγκαλιάσουν σημαίες…».
Ήταν ο φίλος μου που έλεγε όλα αυτά τα πράγματα, αλλά πολλοί άνθρωποι στη χώρα μας σκέφτονται σχετικά το ίδιο.
Έχω ακούσει παρόμοια πράγματα από τόσους πολλούς ανθρώπους…
Μπορεί να φαίνεται ότι άλλο πράγμα είναι να είσαι απομονωμένος από τον κόσμο και επομένως να αισθάνεσαι ένα κενό μέσα σου και άλλο πράγμα το να μην βρίσκεις μια σημαία για να την υιοθετήσεις πραγματικά, αλλά στην πραγματικότητα συνδέονται κατά κάποιο τρόπο…
Πρόκειται για μια κακή συναισθηματική ατμόσφαιρα που δημιουργείται από την απουσία λύσης στην Κύπρο και την κατάσταση των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι υποφέρουν πολύ από αυτή την απουσία λύσης…
Υπάρχει ένα κενό που δημιουργείται μέσα μας αφού δεν μπορέσαμε να γίνουμε μέρος του κόσμου…
Μερικές φορές αυτό μετατρέπεται ακόμη και σε ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας που δεν συνειδητοποιούμε και δεν μπορούμε να παραδεχτούμε στους εαυτούς μας.
Μέσα στο πλαίσιο των εμπάργκο που προκύπτουν από την εγκαθίδρυση της ΤΔΒΚ, οι Τουρκοκύπριοι δεν μπορούν να λάβουν μέρος σε πολλές διεθνείς εκδηλώσεις και διαγωνισμούς…
Για παράδειγμα, επειδή οι Τουρκοκύπριοι δεν μπορούν να συμμετέχουν σε δημοφιλείς αθλητικές οργανώσεις, πρέπει πάντα να υποστηρίζουν άλλες χώρες.
Υποστηρίζοντας τον αθλητή ή την ομάδα οποιασδήποτε άλλης χώρας, προσπαθούν να καλύψουν ένα κενό μέσα τους, αλλά αυτό το κενό δεν καλύπτεται ποτέ πραγματικά.
Γιατί η Τουρκοκύπρια αθλήτρια Μπουσέ Σαβασκάν [Buse Savaşkan], η οποία συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού 2024, έλαβε τόση υποστήριξη; Γιατί χτύπησαν τόσες πολλές καρδιές γι’ αυτήν;
Γιατί άνθρωποι που δεν τους αρέσει καν ο στίβος, ακόμα και εκείνοι που δεν απολαμβάνουν κανένα είδος αθλητισμού, υποστήριξαν την Μπουσέ και προσεύχονταν να πετύχει με τις καρδιές τους να σφυροκοπούν;
Γιατί υπήρχε μια εορταστική ατμόσφαιρα στη χώρα μας όταν η Μπουσέ Σαβασκάν προκρίθηκε στον τελικό;
Επειδή ένα άτομο από αυτόν τον τόπο, από τη χώρα μας, μια Τουρκοκύπρια αγωνιζόταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ναι, αγωνιζόταν εκ μέρους της Τουρκίας, δεν ήμασταν εκεί ως χώρα, αλλά ήμασταν εκεί ως άτομο.
Η Μπουσέ δημιούργησε έναν κύκλο αγάπης…
Η Μπουσέ αγωνίστηκε με πολύ διάσημους αθλητές μεγάλων χωρών, οι οποίοι έφτασαν εκεί που βρίσκονται σήμερα χάρη στις μεγάλες ευκαιρίες που άδραξαν…
Μια Τουρκοκύπρια ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μάλιστα έφτασε μέχρι τον τελικό…
Ο λαός αυτής της χώρας περίμενε για πολλά χρόνια να βιώσει ένα τέτοιο συναίσθημα, μια τέτοια χαρά…
Ήταν η λαχτάρα να νιώσουν πολίτες του κόσμου…
Η Μπουσέ Σαβασκάν έγινε μια ανάσα φρέσκου αέρα για τους Τουρκοκύπριους που έχουν παγιδευτεί, εγκλωβιστεί και έχουν αφεθεί να αντιμετωπίσουν πολλές προκλήσεις.
Σαν μια μάσκα οξυγόνου για κάποιον που είναι έτοιμος να πεθάνει εκεί όπου είναι εγκλωβισμένος…
Η απουσία λύσης στην Κύπρο δεν μας έχει πλήξει μόνο πολιτικά ή οικονομικά, αλλά και συναισθηματικά/ψυχικά.
Μια συναισθηματική πείνα που προκαλείται από το γεγονός ότι δεν έχουμε γίνει πολίτες που είναι μέρος του κόσμου…
Πολλοί σκέφτονται: «Μακάρι οι ομάδες μας να μπορούσαν να λάβουν μέρος και στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Δεν πειράζει αν ηττηθούμε, είναι σημαντικό να είμαστε εκεί, να είμαστε μέρος αυτού»… Και έχουν δίκιο…
Είναι προφανές ότι η τάξη πραγμάτων που έχει δημιουργηθεί στη χώρα δεν είναι βιώσιμη… Οι Τουρκοκύπριοι είναι θύματα από κάθε άποψη.
Η Μπουσέ Σαβασκάν, έστω έμμεσα, έδωσε στους Τουρκοκύπριους μια γεύση του «να είσαι πολίτης του κόσμου», μας πήγε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, κατά κάποιο τρόπο ήμασταν εκεί με την Μπουσέ, και ίσως οι Ολυμπιακοί Αγώνες που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ να είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού 2024.
Ωστόσο, αυτό είναι απλώς μια συναισθηματική ικανοποίηση- δεν αλλάζει το γεγονός ότι «είμαστε στη Γη αλλά μας εκτιμούν ως τίποτα»…
Όσοι δεν θέλουν να δουν αυτή την πραγματικότητα και όσοι σκοπεύουν να διατηρήσουν αυτή την περίφρακτη κατάσταση θα πρέπει να γνωρίζουν ότι μια τέτοια πορεία δεν είναι σωστή, τίποτα δεν θα βελτιωθεί ποτέ με τον εθνικιστικό σωβινισμό.
Ευχαριστούμε την Μπουσέ για τα όμορφα συναισθήματα που μας χάρισε- έχει εμπνεύσει και άλλες Μπουσέ να βγουν από το καβούκι τους… Ήδη, υπάρχουν πολλοί Τουρκοκύπριοι που είναι επιτυχημένοι στον αθλητισμό, στην τέχνη και στην επιστήμη, αρκεί να βρίσκουν υποστήριξη και έναν ομαλό δρόμο…
Ελπίζω ότι τόσο αυτοί που κυβερνούν αυτή τη χώρα όσο και ο λαός μας θα συνειδητοποιήσουν και θα καταλάβουν πραγματικά ότι αυτή η αιχμάλωτη ζωή δεν είναι η σωστή επιλογή και ότι θα αγωνιστούν πιο σκληρά για να βγουν από το μέρος όπου είναι εγκλωβισμένοι…
Πηγή: Η ΜΠΟΥΣΕ ΣΑΒΑΣΚΑΝ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΠΟΥ ΛΑΧΤΑΡΟΥΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ…
