ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Δεν σου αρέσει τίποτα και κανείς, αλλά δεν κάνεις και τίποτα…
Tίποτα από όσα κάνουν οι άλλοι δεν σε ικανοποιεί, αλλά ο ίδιος δεν κάνεις τίποτα.
Η συντριπτική πλειοψηφία σε αυτή τη χώρα βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση – έχει υιοθετήσει σταδιακά και ακατανόητα μια πολύ διαφορετική νοοτροπία…
Ξέρεις πώς λένε επιτιμητικά: “Αντί να δίνεις συμβουλές, δώσε το καλό παράδειγμα”, και τότε συνειδητοποιείς ότι αυτή η πλειοψηφία, θυμωμένη αλλά αδρανής, δεν είναι σε θέση καν να δώσει συμβουλές. Υπάρχει μόνο μια παράλογη επίθεση προς όλες τις κατευθύνσεις…
Εντάξει, είσαι εξοργισμένος, σε ενοχλούν τα πάντα σε αυτή τη χώρα, ξεσπάς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και, αυτό είναι όλο; Τι κάνεις, τι δράσεις υιοθετείς για να αλλάξεις τα πράγματα, για να κάνεις πράξη την αντίδρασή σου; Όχι. Όταν έρχεται στις πράξεις, ούτε τσιμουδιά.
Μπορώ να το καταλάβω πως δεν σου αρέσουν αυτοί που κυβερνούν, δεν κάνουν και τίποτα για να είναι αρεστοί, τους αξίζει κριτική.
Όμως, δεν σου αρέσει ούτε η αντιπολίτευση, ούτε τα συνδικάτα, ούτε οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, τα ΜΜΕ, οι παραγωγοί και οι επιχειρηματίες…
Και γιατί δεν σου αρέσουν; Πολλοί δεν μπορούν καν να εξηγήσουν το γιατί …
Δεν σου αρέσει η αντιπολίτευση – με το σκεπτικό ότι δεν ασκεί μια πραγματικά αποτελεσματική αντιπολίτευση…
Δεν σου αρέσουν αυτοί που φεύγουν απ’τη Βουλή και επιστρέφουν στον λαό, ούτε αυτοί που παραμένουν στη Βουλή, ούτε αυτοί που στις εκλογές δεν καταφέρνουν να μπουν στη Βουλή…
Ασκείς κριτική στην αξιωματική αντιπολίτευση γιατί “δεν μπορεί να δείξει τη δύναμή της”…
Και τι γίνεται με την αντιπολίτευση εκτός κοινοβουλίου; Ήταν ήδη ανίσχυροι και αναποτελεσματικοί λες…
Δεν σου αρέσει η αξιωματική αντιπολίτευση, θεωρείς ανεπαρκής την αντιπολίτευση των κομμάτων εκτός κοινοβουλίου, δεν υπολογίζεις αυτούς που ονομάζεις κόμματα του περιθωρίου…
Η αξιωματική αντιπολίτευση οργανώνει διαδηλώσεις, δεν είσαι εκεί, τα κόμματα εκτός κοινοβουλίου οργανώνουν διαδηλώσεις, λες “όχι μαζί τους”, φοβάσε αυτούς που ονομάζεις περιθωριακούς…
Τα συνδικάτα οργανώνουν κινητοποιήσεις, απεργούν, τους βρίζεις, λες “πάλι απεργία;”…
Να μην διαταρράξουν την ανεσή σου, θες από τις κινητοποιήσεις. Για παράδειγμα, όταν υπάρξει διαμαρτυρία, η κυκλοφορία διακόπτεται, οι δρόμοι κλείνουν, και εσύ λες “όχι έτσι, δεν είναι τρόπος αυτός, εντάξει οργανώστε την διαμαρτυρία σας, αλλά μην διαταράσσετε την άνεση του κόσμου”.
Λες και οι ήπιες και φιλήσυχες κινητοποιήσεις έχουν επιφέρει ποτέ αποτελέσμα; Και από την άλλη βέβαια, επικρίνεις αυτούς που κάνουν τέτοιες δράσεις λέγοντας “τι περιμένετε να γίνει με τέτοιο ήπιο ύφος;”
Αποφασίζει για παράδειγμα, το υπουργείο να κάνει τα σχολεία “ολοήμερα” για δύο μέρες την εβδομάδα, χωρίς να έχει προετοιμάσει τις υποδομές. Τέτοιες πρακτικές είναι επικίνδυνες και επώδυνες για τα παιδιά σου, αλλά αντί να δεις την πραγματικότητα, βρίζεις το συνδικάτο…
Λες “ναι” πρώτα στις σκηνές και μετά στα κοντέινερ ως αίθουσες διδασκαλίας – τι θες τώρα να κάνει το συνδικάτο;
Λες “αναλάβετε μια αποτελεσματική δράση”, και όταν η δράση δείχνει πως μπορεί να επιφέρει κάποιο αποτέλεσμα, παραπονιέσε ότι διαταράσσετε η άνεσή σου.
Αν υπάρξει λίγη ένταση στην διαμαρτυρία, αν υπάρξει συμπλοκή, χρησιμοποιείς εκφράσεις υπερβολικές σαν “Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ξεπεράσει τα όριά τους, έχουν γίνει βίαιοι”.
Σε αυτούς που σε θυματοποιούν, που διαπράττουν τα σκάνδαλα και τις σπατάλες, λέξη όμως δεν λες. Αλλά όταν η πόρτα του κοινοβουλίου σπάσει κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας, λες: “Υπέστη ζημιές η κρατική περιουσία, δεν είναι τρόπος αυτός”.
Δεν αντέχεις αυτούς που οργανώνουν ηχηρές διαμαρτυρίες, τους κηρύσεις σχεδόν εχθρούς του κράτους.
Τι θέλεις λοιπόν; Υπάρχει μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που δεν ξέρουν τι θέλουν…
Δεν βγαίνεις στους δρόμους με την αντιπολίτευση, δεν βγαίνεις ούτε με τα συνδικάτα, ούτε με άλλες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών.
Δεν σου αρέσει η προσέγγιση και η δράση κανενός από αυτούς; Ποια είναι λοιπόν η δική σου πρόταση;
Κάθεσαι στο σπίτι σου κάτω από το κλιματιστικό, με το χέρι σου στο πληκτρολόγιο, παραληρώντας με μεγάλη αλαζονεία.
Υπάρχει δυστυχώς μια τεράστια μάζα ψηλομύτηδων που δεν θέλουν να διαταράξουν την άνεσή τους…
Πιστεύεις ότι τα προβλήματα μπορούν να λυθούν με το να παραληρείς δεξιά και αριστερά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να κατηγορείς τους πάντες;
Βρίσκεσαι συνεχώς σε επιφυλακή. Λένε κάτι οι εκπρόσωποι των κομμάτων της αντιπολίτευσης ή οι συνδικαλιστές και αμέσως βρίσκεις πάτημα, το υποτιμάς, το απορρίπτεις, το κατακρίνεις…
Δεν μπορείς να βάλεις δύο λέξεις μαζί, το κείμενο που γράφεις δεν μοιάζει να είναι καν στην τουρκική ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, αλλά το να προσβάλλεις, να ειρωνεύεσαι είναι το παν…
(Εξαιρώ όσους ασκούν λογική κριτική, αλλά αυτό που θέλω να τονίσω είναι – δεν αρκεί η κριτική, πρέπει να συμβάλλει κανείς, πρέπει ο κόσμος να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του).
Μόνο εσύ είσαι έξυπνος, μόνο εσύ αγαπάς την πατρίδα σου, μόνο εσύ βλέπεις τα προβλήματα. Ολοι οι άλλοι είναι τυφλοί, όλοι είναι κουφοί, όλοι είναι ένοχοι, όλοι είναι ανίκανοι…
Στην πραγματικότητα, είσαι ίδιος με αυτούς που επικρίνεις, στην πραγματικότητα δεν διαφέρεις καθόλου από αυτούς, αλλά είναι η αλαζονεία σου που σε εμποδίζει να το δεις…
Κρατείσαι στην μία πλευρά του status quo, κρατάς τον εαυτό σου ασφαλή, δεν κατεβαίνεις στους δρόμους μη διακινδυνεύσεις την υπέροχη άνεσή σου, δεν επιτίθεσαι καν την εξουσία και την κυβέρνηση που θα έπρεπε να επικρίνεις, αλλά χτυπάς την αντιπολίτευση, χτυπάς τα συνδικάτα, χτυπάς τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών.
Λες και είναι η αντιπολίτευση ή τα συνδικάτα οι αίτιοι για την τραγική κατάσταση της χώρας.
Εντάξει, η αντιπολίτευση και τα συνδικάτα θα πρέπει να αλλάξουν τις μεθόδους τους, να απομακρυνθούν απ᾽τα κλισέ, να κάνουν προσπάθεια να είναι πιο αποτελεσματικοί, να βρουν τους τρόπους να κατεβάσουν στους δρόμους τον κόσμο, αλλά και η κοινωνία πρέπει να είναι πιο πρόθυμη, η κοινωνία πρέπει να δώσει ένα χέρι βοήθειας…
Ας κάνει κάποιος την προσπάθεια, ας παλέψει κάποιος για τα δικαιώματά μου, αλλά εγώ να μην κουνήσω το δάχτυλό μου… Αχ, σε τι κόσμο ζούμε;
