ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Τι μελαγχολικές ιστορίες έχει αυτό το νησί μας…
Και θα ήταν λάθος να ερμηνεύσει κανείς την 20η Ιουλίου μέσα από την επίσημη ιστορική αφήγηση.
Σου διηγούνται ιστορίες «απελευθέρωσης», ενώ εσύ αναρωτιέσαι για την αιχμαλωσία [που ζεις] κοιτάζοντας το σήμερα.
Γιορτάζουν τη ημέρα αυτή ως «μπαϊράμι» [Σημείωση μεταφραστή: το μπαϊράμι στα τουρκικά σημαίνει ημέρα γιορτή], δίχως όμως να ανακαλούν στην μνήμη τους τη μετανάστευση και τα δάκρυα, τις ψυχές που χάθηκαν και τη γη που τόσο βίαια εγκαταλείφθηκε.
***
Όπως στα λόγια του Φικρέτ Ντεμιράγ, «Ήταν σαν εχτές, που πέρασε το καλοκαίρι του οποίου οι πληγές έσταζαν αίμα», o Ιούλιος είναι μήνας όπου οι δολοφόνοι γίνονται ήρωες, τα θύματα σωπούν και αυτό το κενό, του να είσαι χωρίς πατρίδα, μεγαλώνει μέσα μας.
***
Πραγματοποιήθηκε τις προάλλες, ένα πολύ ιδιαίτερο μνημόσυνο. Με στεναχωρεί που δεν μπόρεσα να παρευρεθώ.
Με πρωτοβουλία του Κόμματος Νέας Κύπρου, επισκέφθηκαν τον Χασάν και τη Χαρούλα (Χαμπού). Στο χώμα έσπειραν την ελπίδα, στις μνήμες τους έφεραν την αγάπη και όχι την μνησικακία, και την ειρήνη αντί τον πόλεμο.
Μέσα στη μοναξιά, τη φτώχεια και την ανέχεια, ο Χασάν, ο βοσκός και η Χαρούλα έχτισαν μια ζωή και άνθισαν. Έγραψαν μια άλλη, μια διαφορετική ιστορία, μια ιστορία της ανθρωπιάς…
Το χωριό της Ανδρολίκου είναι γνωστό και ως «Gündoğdu». [Σημείωση μεταφραστή: Gündoğdu σημαίνει ανατολή στα τουρκικά]
Η μέρα θα ᾽ρθεἰ που ο ήλιος θα ανατείλει πραγματικά πάνω από το νησί της Κύπρου, και αυτή θα είναι η μέρα που ούτε ένα οδόφραγμα δεν θα παραμείνει.
Αυτή θα είναι η μέρα που η οδυνηρή αυτή γεωγραφία θα είναι αρκετή για όλους μας, χωρίς διακρίσεις, ισότιμη και ελεύθερη, που οι άνθρωποι θα αγαπούν ο ένας τον άλλον χωρίς σύνορα.
***
Όταν ήταν μικρός, ο Χασάν δόθηκε για να εργαστεί ως βοσκός σε μια ελληνοκυπριακή οικογένεια. Μια μεγάλη αγάπη γεννήθηκε μέσα από αυτή τη ζωή… Ερωτεύτηκε τη Χαρούλα, την κόρη της οικογένειας στην οποία τον είχαν στείλει να ζήσει…
Δεδομένου ότι οι κώδικες της Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν γραμμένοι στη βάση της «διαίρεσης», ακόμη και ο «γάμος» απαγορευόταν σε ανθρώπους που άνηκαν σε δύο διαφορετικές κοινότητες… Έτσι λοιπόν, είτε ο Χασάν θα άλλαζε θρησκεία, είτε η Χαρούλα…
Αλίμονο. Ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ από τότε, κάποια μυαλά όμως είναι ακόμα ίδια!
Τα διχαστικά σύμβολα είναι όλα χαραγμένα στο μυαλό των ανθρώπων, όλα όσα υπάρχουν, χαραγμένα ένα προς ένα…
Και είναι αυτοί, οι τυφλωμένοι απ᾽ το μίσος, τη φιλοδοξία και την μνησικακία που οδηγούν το δρόμο…
***
Το πρώτο τους παιδί επρόκειτο να γεννηθεί και για να παντρευτούν, ένας απ᾽τους δύο, είτε ο Χασάν ή η Χαρούλα έπρεπε να αλλάξει θρησκεία.
Η Χαρούλα υπέγραψε τα απαραίτητα έγγραφα, παίρνοντας το όνομα «Μεράλ». Μα ο Χασάν σε ολόκληρη του τη ζωή δεν αποκάλεσε ποτέ τη γυναίκα του με αυτό το όνομα.
Ο πόλεμος του 1974 χώρισε το νησί, αλλά δεν μπόρεσε να τους χωρίσει.
Ούτε ο θάνατος δεν τους χώρισε.
Όπως ξέρετε, τότε, ακόμα και τα νεκροταφεία ήταν χωριστά.
Τον Χασάν δεν τον απασχολούσαν τα σύνορα.
Όταν η Χαρούλα πέθανε, άνοιξε έναν τάφο μόλις ένα βήμα από το μουσουλμανικό νεκροταφείο και έστησε εκεί έναν σταυρό.
Έθαψε εκεί την αγάπη του.
Και όταν πέθανε ο Χασάν, αναπαύθηκε δίπλα της.
***
Για όλους εκείνους που πιστεύουν στη χώρα τους, στην πατρίδα τους και στην ανθρωπιά, η 20η Ιουλίου είναι πρωτίστως η ιστορία του Χασάν και της Χαρούλας.
Είναι τόσο η θλίψη τους όσο και η αντίστασή τους…
Τα σύνορα είναι πρώτα στο μυαλό, στην καρδιά και στην συνείδηση…
Και είναι στο χέρι μας να απελευθερωθούμε απ᾽αυτά…
Η Κύπρος θα συμφιλιωθεί στο τέλος…
Και τότε θα είναι η ώρα για το μπαϊράμι…
Μέχρι τότε, οφείλουμε μια στιγμή σιγής και σεβασμού για όλα τα θύματα και τον πόνο…
Πηγή: ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ
