ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Βρισκόμαστε στο κλείσιμο του έτους 2024 και ήδη προετοιμαζόμαστε για το τι θα δούμε το 2025, κι αν κρίνουμε από τη φετινή εμπειρία, αυτό δεν θα πάει πάρα πολύ καλά. Πεσιμιστικό μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς, δεν θα τον αδικήσω ωστόσο διότι τρόπον τινά είναι.
Και για να έρθουμε στο ψητό· θα μπορούσε η φετινή (κοινοβουλευτική) χρονιά να έκλεινε με μία νίκη της κοινωνίας και εκείνων των δυνάμεων που αντιτάσσονται στην αδικία και τη «νόμιμη» ληστεία, αλλά, βλέπετε, κάποιοι είχαν άλλη γνώμη και δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Έτσι, μ’ αυτά και μ’ εκείνα, το ημερολογιακό έτος κλείνει με τραπεζικά χαμόγελα και κοινωνική κατήφεια, καθώς μια κατ’ εξοχήν κοινωνική πρόταση έπεσε στο κενό, αλλά όχι από μόνη της. Κάποιοι και κάποιες την έσπρωξαν.
Η πρόταση για τη φορολόγηση των υπερκερδών των τραπεζών ήταν μια ξεκάθαρη πρόταση, χωρίς ασάφειες, χωρίς τερτίπια πολιτικής υφής, χωρίς κάτι που να κλείνει το μάτι στους τραπεζίτες δίνοντας λίγο καρότο στους πολίτες και τους καταθέτες. Αυτό σημειώνεται διότι μέσα στη Βουλή την προηγούμενη εβδομάδα ακούστηκαν επιχειρήματα που κινούνταν προς την «ασάφεια» ή «γενικότητα» της πρότασης. Εγώ πιστεύω ότι θα ήταν προτιμότερο να υποστηρίζουν την ψήφο τους και να μην το παίζουν εγγυητές της σταθερότητας.
Επιπρόσθετα, οι βουλευτές και οι βουλευτίνες που με τις πράξεις ορίζουν την πολιτική τους τοποθέτηση και στάση, οφείλουν να βρίσκονται σε κόμματα -εντός ή εκτός Κοινοβουλίου- που ανοιχτά εκφράζουν αυτά που πρεσβεύουν, ή, αντίστροφα, εκείνα τα κόμματα που εμφανίζονται προοδευτικά και αυθεντίες της αλήθειας, να πουν ξεκάθαρα τι είναι· για να γνωρίζει ο κόσμος τι και ποιους ψηφίζει (χωρίς βέβαια να έχουν και οι ψηφοφόροι το ακαταλόγιστο).
Η τελευταία πράξη στη Βουλή δίδαξε κάτι εξόχως σημαντικό: ο κάθε εκλεγμένος πολιτικός κρίνεται από τις πράξεις του και όχι από τον εκάστοτε λόγο του σε συνελεύσεις, μαζώξεις και πολιτικά γκαλά, ή από στείρες επαναστατικές φανφάρες εκ τους ασφαλούς. Και κάτι ακόμα, επίσης σημαντικό για όλους εκείνους που είναι πολιτικοποιημένα όντα, είναι το ότι θα πρέπει να υπάρχει η δύναμη, όσο εύκολα ανεβάζουν έναν ή μία πολιτικό, άλλο τόσο εύκολα να τους κατεβάζουν από το θρόνο της αξιοπιστίας, της αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης.
Η Ιστορία πολλές φορές επαναλαμβάνεται μόνο ως τραγωδία, ωστόσο αυτό είναι πιο διδακτικό από την επανάληψη αυτής ως φάρσα. Ας ακούμε προσεκτικά τα λόγια των πολιτικών εκπροσώπων μας, αλλά ας βλέπουμε καλύτερα τις πράξεις τους, ιδίως εκεί που τα γάλατα σφίγγουν και η μπάλα ζυγίζει ίσα με δύο τόνους.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στις 17.12.24
