ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Η διορατικότητα, και δη η πολιτική διορατικότητα, δεν είναι μια αφηρημένη έννοια χωρίς περιεχόμενο, αλλά ένα εγγενές χαρακτηριστικό της πολιτικής πράξης ιδιαίτερα για ζητήματα εθνοτικών -και όχι μόνο- συγκρούσεων. Οι συνθήκες και οι πρωταγωνιστές αλλάζουν, τα άλυτα ζητήματα, ωστόσο, είναι εκεί.
Φυσικά, το Κυπριακό εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο και ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της ελληνοκυπριακής ηγεσίας την τελευταία δεκαετία, πέραν των προσωπικών φιλοδοξιών και συμφερόντων, ήταν ακριβώς η απουσία αυτής της διορατικότητας ή τουλάχιστον της απλής λογικής σκέψης ότι κάθε φορά που το τρένο φεύγει, πηγαίνει πάντοτε σε άλλον προορισμό, διαφορετικό από τον προηγούμενο.
Σε ό,τι αφορά τους κύριους πρωταγωνιστές για το Κυπριακό, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ο Ακιντζί αποτελεί παρελθόν και δυστυχώς ο τωρινός ηγέτης των Τουρκοκυπρίων ακολουθεί τη γνωστή γραμμή των δύο κρατών. Ο Ερντογάν παραμένει στη θέση του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήρε τη θέση του Αλέξη Τσίπρα, ενώ ο Νίκος Χριστοδουλίδης πήρε τη σκυτάλη από τον Νίκο Αναστασιάδη ακολουθώντας ουσιαστικά την ίδια πολιτική προσέγγιση.
Δεν είναι μόνο η αλλαγή των προσώπων, αλλά και οι συνθήκες που επηρεάζουν την εκάστοτε διαδικασία. Από το 2016 και μετά το προσφυγικό έχει αλλάξει άρδην τα δεδομένα, έχει ρίξει κυβερνήσεις και έχει ανεβάσει την ακροδεξιά σε ένα επικίνδυνο σημείο, ωστόσο σε ό,τι αφορά εμάς και το Κυπριακό, έχει αλλάξει τη σχέση της Άγκυρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς ο Ταγίπ Ερντογάν μπορεί πλέον να χειρίζεται και να διαχειρίζεται το ζήτημα έτσι όπως ακριβώς θέλει. Όπως γίνεται κατανοητό, η πίεση έχει αλλάξει πλευρά, με την ΕΕ να κάνει τα χατίρια δισεκατομμυρίων στην Τουρκία για τις προσφυγικές ροές (η ΕΕ πιέζεται από την ακροδεξιά) και ως εκ τούτου δεν στέκει το επιχείρημα της πολιτικής πίεσης από την Ευρώπη προς την Άγκυρα για λύση του Κυπριακού.
Εδώ ακουμπά το ζήτημα της διορατικότητας, αφού οι γρήγορες αλλαγές στο γεωπολιτικό σκηνικό αλλάζουν ριζικά τους συσχετισμούς δυνάμεων κι όποιος μείνει πίσω… έμεινε. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η ελληνοκυπριακή ηγεσία εδώ και περισσότερο από μία δεκαετία επί τούτω βαδίζει αργά, για τους γνωστούς λόγους που θα μας κυνηγούν σαν φαντάσματα. Οι αλλαγές στο διεθνές σκηνικό δεν γυρνάνε πίσω και αυτό πρέπει να το κατανοήσουν οι πρωταγωνιστές. Ιδίως της ελληνοκυπριακής πλευράς.
